Zielenpijn door de film Coco

Intussen goed gebruik in ons gezin is om in de schoolvakanties naar de film te gaan. Gezellig een middagje weg met het hele gezin. Of met een deel van het gezin als niet iedereen zich geroepen voelt door een film.

Zo ben ik niet meegegaan naar Star Wars omdat dat veel te intens voor mijn hoogsensitieve ikje is en ik graag ook nog wil kunnen slapen na zo’n film in plaats van de scènes keer op keer herbeleven in de nacht. En zo kozen vader en oudste zoon er voor om niet mee te gaan naar Coco.

Vrolijk ging ik dus met andere zoon en dochter naar de bioscoop. Een film met als onderwerp de zielenwereld trekt ons wel. Zo goed dat zo’n spiritueel onderwerp gewoon gepresenteerd wordt aan het grote publiek.

Jongetje Miguel belandt op Dias dela Muerte in de dodenwereld waar hij op zoek gaat naar zijn over-overgrootvader. En beleeft een mooi avontuur. Op een gegeven moment komt hij een oude man tegen die in de wereld van de levenden niemand meer heeft. Niemand herinnert zich hem en op dat moment verdwijnt de man ook uit de dodenwereld. Hij lost op in het niets. Hij is vergeten en zal nooit meer terugkeren.

Best jammer dat ze dat zo in het verhaal hebben opgenomen. Want mijn beleving van het hiernamaals is dat je als ziel nooit in het niets oplost maar je taak in het universum blijft vervullen of opnieuw op aarde incarneert. Als Miguel uiteindelijk zijn voorvader vindt, dreigt die ook in het niets op te lossen omdat zijn nog levende dochter Coco zeer oud is en haar geheugen aan het verliezen is.

Toen we zagen hoe voorvader in de vergetelheid aan het raken was schoten mijn dochter en ik vol. Hele oude pijn werd in ons geraakt. Hele oude pijn. Pijn van iemand kwijtraken, van alleen achterblijven, pijn van niet belangrijk genoeg zijn om voor te blijven leven, pijn van het missen van de verbinding, veiligheid.

Jee wat was dat heftig.

Gelukkig krijgt Miguel het net op tijd voor elkaar om zijn overgrootmoeder Coco zich haar vader weer te laten herinneren door haar lievelingsliedje voor haar te zingen. Dat is dan het voordeel van een kinderfilm boven Star Wars: dat er altijd een happy end is. Maar ook daar zaten mijn dochter en ik alweer -of nog steeds- te snotteren. Weer die oude herinneringen, dit keer aan onvoorwaardelijke liefde,  troost en erbij horen lieten onze tranen rijkelijk vloeien. We zijn na afloop nog maar wat langer in de zaal blijven zitten om wat tot rust te komen.

‘s Nachts hadden we allebei een erg onrustige nacht. Waarin we de scènes uit de film keer op keer opnieuw beleefden. En er dus uiteindelijk voor mij geen verschil was tussen een nacht na Star Wars of een nacht na de zielenwereld in de film Coco. Of komt dat omdat ze zich beiden in het universum afspelen?

Als ik je echt een goed boek mag aanraden over de zielenwereld dan is dat De zielenreis van Michael Newton. Als je het boek of iets anders hier bij bol.com bestelt, sponsor je mij ook een beetje, dus dank je wel daarvoor. Jij betaalt trouwens gewoon hetzelfde.

Wil je jouw zielenenergie weer door je heen voelen stromen? Ik wil je dat graag laten voelen in een healing. Dat kan gewoon op afstand. We hebben contact via Zoom. Of als dat niet comfortabel voor je voelt, zonder live-contact kan het ook.