Een van mijn zoons gaat binnenkort met groep 8 op schoolkamp. En direct na de zomervakantie op zijn nieuwe middelbare school alweer. En ik doorleef duizend angsten.
Ik zie er zo tegenop dat hij op kamp gaat. Of het wel goed gaat. Of hij zichzelf wel mag zijn. Of hij geen dingen moet doen die over zijn grenzen gaan. Of…….. Vanalles gaat er door me heen. Een knoop in mijn maag, druk op mijn borst, verdriet en angst.
Te vaak maak ik opmerkingen naar hem die hem eerder laten meegaan in mijn angst dan dat ze hem zelfvertrouwen geven. Dat helpt hem niet. Ik heb in de gaten dat het mijn angst is. En die moet ik niet op hem projecteren. Mijn kind hoeft niet met mijn angst op schoolreis. Hij mag gewoon plezier hebben. Een paar dagen zonder zijn moeder. En hij mag het ook spannend vinden. Zijn eigen spannend. Niet mijn spannend.
Altijd heb ik schoolreisjes spannend gevonden. De meerdaagse kampen maar ook de eendaagse reisjes naar Hellendoorn of de Bedriegertjes en zo. Ook logeren bij een vriendinnetje of bij oma herinner ik me als spannend. Het was vaak ook wel leuk, maar hoofdzakelijk spannend. In de zin van veel spanning, bang.
Doe mij maar mijn eigen huis, mijn eigen omgeving. Daar voel ik me thuis, daar voel ik me veilig. Ergens anders komt altijd die angst naar boven om de weg kwijt te raken, de mensen met wie ik ben kwijt te raken, verlatingsangst, afwijzing. Best heftige thema’s.
Thema’s die van mij zijn. En niet van mijn kind. Hij heeft zijn eigen thema’s.
Ergens in mijn jonge jeugd, in vorige levens en vanuit mijn voorouder energie zijn deze thema’s bij mij terecht gekomen. Die delen in mij proberen mij te beschermen. Zij zitten nog vast in de angst van de eerste keer dat de situatie zich heeft voorgedaan. En elke keer als het weer gebeurt wordt die eerste angst weer naar boven gehaald en gekoppeld aan de nieuwe situatie. Waardoor die angst keer op keer bevestigd wordt. En vergroot wordt.
Aan mij de taak om mijn innerlijk kind, mijzelf in een vorig leven of mijn voorouders te vertellen dat ik hen zie, hen hoor en erken, maar dat ik nu volwassen ben en het nu zelf op kan lossen.
Die eerste keer dat ik als baby net na mijn geboorte bij mijn moeder werd weggehaald en alleen in het ziekenhuisbedje lag, ver bij haar vandaan. Toen kon ik niet anders dan bang zijn. Pas na 2 dagen mocht ze mij vasthouden. Mij veiligheid bieden.
Maar nu, nu mijn zoon de komende dagen zijn bed ver bij mij vandaan zal hebben, hoef ik niet bang te zijn. Hij is 12. Hij heeft zijn vrienden om zich heen. Hij kan me bellen.
Ik mag mijn innerlijke baby in mijn armen nemen en haar zeggen dat ik er altijd voor haar ben. Ik mag haar bedanken voor de bescherming die ze mij al die jaren heeft willen geven. Door mij te waarschuwen met angst elke keer als ik ergens anders dan thuis moest verblijven. En ik mag haar vertellen dat dat nu niet meer nodig is. Ik ben volwassen en ik kan het nu zelf. Dan kan mijn innerlijke baby weer baby zijn. Onbezorgd kraaien en met haar armpjes en beentjes spartelen. Dat is wat ik haar zo gun.
Mijn zoon gaat dus op schoolkamp en ik hoop dat hij net zoveel lol heeft als dat ik mijn innerlijke baby gun.
Heb je mijn E-book over chakra’s al? Chakra’s zijn energiewielen waaraan bepaalde thema’s verbonden zijn. Je kan het hieronder gratis aanvragen.
Ik wil het gratis E-book over chakra’s
In mijn E-book beschrijf ik de 7 belangrijkste chakra’s. Het thema veiligheid dat in deze blog naar voren komt, is een thema van het 1e chrakra. De kleur van dit chakra is rood. Naast de innerlijk kindhealing die ik in mijn blog beschrijf, kan ik ook een chakra kleurenmeditatie doen. Om mijn eerste chakra in balans te brengen, maar ook mijn andere chakra’s.
Wil jij ook je chakra’s in balans brengen? Om misschien thema’s die bij jou spelen inzichtelijk te krijgen, te neutraliseren of tot rust te komen? Met een regenboogfontein als heerlijke afsluiting? Ik heb een chakra kleurenmeditatie opgenomen. Voor een paar euro is hij voor jou. Je kan het audiobestand zo vaak luisteren als je wil.
Ik wil graag de chakra kleurenmeditatie